Guild Starfire III Black guitare hollowbody

Ik mag dan wel het rode exemplaar hebben, maar dat mag de pret niet drukken. HOERA, Guild is terug, en hoe! Met een fantastische en verbazingwekkend veelzijdige gitaar voor een prijs die andere merken het nakijken geeft (1000€ met een TKL-koffer is écht wel een koopje).

De Starfire III is een volledig holle mahonie gitaar (hals & klankkast) met 2 Guild LB-1 elementen, minihumbuckers die het midden houden van klank tussen een P90 & een PAF, maar dan met een eigen smoelwerk: “Twang, met ballen” is een accurate beschrijving hiervoor. De gepinde brug zorgt ervoor dat de brugconstructie, die niet vastgelijmd is op de klankkast, toch op zijn plaats blijft staan bij stevig Bigsbymisgebruik & bendwerk, iets waar andere archtop gitaren wel eens last van durven te hebben, met vals kattengejank als gevolg. Over Bigsby gesproken, de gitaar heeft zijn eigen Guild-branded Bigsby, bijgenaamd de “Guildsby”. Origineel ontworpen om fraude door een muziekwinkel tegen te gaan (Starfire II’s werden uitgerust met een Bigsby, het kaartje werd als III ingevuld en dan verkocht aan een hogere prijs, de winst verdween in de zak van de winkelier), is het erg fijn te merken dat Guild ook de moeite heeft gedaan om dit typisch kenmerk terug te brengen. 24.75” voorbij de brug, aan de andere kant, bevind zich de unieke “Westerly” headstock met daarin 6 Waverly-achtige stemsleutels, en die behouden hun stemming erg goed. Deze stemsleutels, een perfect ingesneden benen topkam, de gepinde brug & de kwalitatief hoogstaande Guildsby zorgen ervoor dat de gitaar zijn stemming perfect blijft behouden, ook bij het stevigere gitaarspel. Fretwerk is ook van een erg hoge kwaliteit (perfect gevlakt van de fabriek uit, geen aanlopers of dode punten), ik heb al anders geweten. Het lakwerk is het standaard polyurethaan hoogglans (ook op de hals), wat een erg slijtvaste lak is, maar ook een beetje plakkerige bedoeling bij zweethanden. Niets dat een beetje talkpoeder niet kan oplossen. Het is niet storend, maar wel opmerkenswaardig. Klankkast & hals zijn omzoomd met een kwalitatief hoogstaand binding (ja, G. uit Nashville, ik kijk naar jou, het kan dus wél!), wat de gitaar direct een classy uitstraling meegeeft. Guild wil trouwens er zeker van zijn dat het je aanbiddende fans er zeker van is dat je op een Guild speelt, de naam staat er overal op: op de kop, op de Bigsby, op de slagplaat, op de knoppen (4x) en ten slotte in het klankgat (voor de fans met X-ray vision).

Voor zij die achteraan in de rij stonden toen de groottes werden uitgedeeld: vreest niet, de Starfire III is een erg dunne (en lichte, want volledig hol) gitaar die dus absoluut niet “bulky” aanvoelt. Ze weegt zo weinig dat het opletten geblazen is dat je ze niet vergeet terug in de standaard te zetten als je snel even naar de winkel moet (hoewel, dat zou wel goed zijn voor je street credibility… het is alleen zo onhandig aan die krappe poortjes aan de kassa).

Qua klank waren we er al over uit dat de elementen behoorlijk fel uit de hoek kunnen komen. Maar doordat de gitaar volledig hol is en mahonie gebruikt (wat erg warm is), resulteert de som van beiden in een erg evenwichtige klank met toch een eigen smoel, een smoel die al 50 jaar hetzelfde klinkt, want Guild heeft de LB-1 pickups tot in de perfecte nagebouwd, wat dus een griezelig accurate vintage klank oplevert. Op de halspositie klinkt de gitaar erg warm, jazzy & zwoel, op de brugpositie erg nijdig & fel (geen Telecaster-schelheid, maar wel behoorlijk Fender-achtig), maar de echte magie vindt plaats in de tussenpositie, waarbij je de klank perfect kunt vormen dmv de volume & toonregelaars. Regelaars die, het moet gezegd, zonder enige storing werken, iets wat soms wel eens een probleem durft te zijn bij Aziatische gitaren. De klank is in deze positie erg evenwichtig en vol, met uitgesproken houterige toetsen en een licht nasaal timbre (net even gecheckt, ik ben wel degelijk een gitaar aan het recenseren, geen fles wijn). Als ik er een klanknaam op moet kleven, komt de Jazzmaster nog het meest in de buurt, maar de Guild heeft een akoestische rijkdom die de Jazzmaster veel minder heeft. De volledige holle klank maakt de gitaar wel iets gevoeliger voor feedback vergeleken met zijn semi-akoestische broeders, de IV, V & VI, maar door de dunne klankkast is er nog steeds weinig lucht dat verplaatst dient te worden, en valt het allemaal wel te behappen. Je kunt er dingen mee doen die je met een full-hollow full-depth Gretsch niet hoeft te proberen. En dan nog, van een beetje feedback is nog nooit iemand dood gegaan… doof daarentegen…

Over akoestische rijkdom gesproken, de gitaar is volledig hol, wat dus wil zeggen dat er geen overmatige demping is van het boven- & achterblad… De gitaar is dus puur akoestisch ook een luid instrument. Nu niet om singersongwritergewijs unplugged mee de hort op te gaan, maar voor de nobele kunst van het zetelcomponeren om 10h ’s avonds is het luid genoeg om je TV-kijkend medegezelschap behoorlijk mee te irriteren.

Meegeleverd met de gitaar is een kwaliteitsvolle koffer: stevig, niet licht, met degelijke sloten & scharnieren en een voering van heerlijk pornoblauw velours. En een koffer is geen overbodige luxe bij zulke gitaren: “Fenders stuiteren, Gibsons breken” gaat het spreekwoord, en Guild is op dit gebied een kopie van Gibson. Het laatste wat je wil is een gitaar met een derde, rafelig, klankgat aan de achterzijde.

Zoek je dus een gitaar met klassieke retro looks, een veelzijdige maar unieke klank en heb je 1000€ te makken, probeer zeker de Guild eens.

Leuk weetje: zij die wel eens aan een gitaar durven sleutelen kennen misschien het plezier van het door het F-gat fröbelen van gans de elektronica als je een element wil vervangen. Niets daarvan bij Guild, de elementen zitten immers vast aan de potmeters met handige stekkertjes. Gewoon even losklikken en je hebt het element er zo uit, zonder gevloek & bloederig verstuikte vingers.

Dave Davies heeft trouwens net gebeld, hij wil zijn gitaar terug...